Kwatera prof. O.N.M.S.

Profesjonalizm w każdym detalu. Taka właśnie pierwsza myśl nasuwa się, podczas wizyty w gabinecie wykładowcy Opieki nad Magicznymi Stworzeniami. Na eleganckim biurku w stylu późnej secesji panuje idealny porządek, mimo że sam nauczyciel nie wydaje się być nadmiernie pedantyczny. Biblioteczkę w podobnym stylu zajmują ciekawe dzieła na temat przedmiotu, a za szklaną witryną umieszczono kilka oryginalnych pamiątek związanych ze smokami. Jako jedyny ten gabinet posiada dwoje drzwi, te po lewej prowadzą do części sypialnej. Podwójne łoże z hebanu, z prostymi kolumienkami wieńczy moskitiera, a plemienne zdobienia słusznie przywodzą na myśl Czarny Ląd. Obok ustawiono niewielki stolik z lampką naftową, oraz szafkę nocną. Na przeciwległej ścianie znajduje się zaś pokaźnych rozmiarów przedzielona na dwie części szafa. Łazienka urządzona została ze smakiem i umiarem, nad umieszczoną w blacie szafki umywalką zawieszono kryształowe zwierciadło oprawione w drewnianą ramę. Prosta wanna, wyposażona jest w prysznic, a dwa okna wpuszczają do pomieszczenia sporo światła.
Drzwi po prawej wychodzą na olbrzymi kamienny taras, zupełnie pusty, niewielkie schodki pną się na górę na jedną z wież. Zastanawiacie się po co to? Zapewniam wolelibyście się nie przekonywać...

Mężczyzna od razu ruszył na piąte piętro, jednakże nie biegł, nie szedł nawet szybko, można powiedzieć, że nawet lekkim spacerkiem na tyle, by dziewczyna za nim nadążyła i nie zemdlała mu po drodze. Szedł obok niej, jednakże nadal w pewnej odległości od niej, bo wiedział, że mimo że on ją zna to ona go wcale. Czarna koszula przylegała mu do ciała, a nogawki spodni ocierały się o siebie gdy szedł. Nie patrzył na nią, wolał nie, po prostu ... nie mógł.
Gdy dotarli pod wybrane drzwi, otworzył je zwyczajnym kluczem po czym wszedł do środka. Było jeszcze jasno, więc nie było potrzeby palić światła. Drzwi po prawej były otwarte i dało się słyszeć tam ciche sapanie, a także przez ich próg wychodził kawałek łuskowatego ogona, który na pierwszy rzut oka wyglądał jak konar drzewa. Szybko się ruszył słysząc drzwi i po chwili w drzwiach ukazał się łeb czarnego, hebrydzkiego smoka, który swoimi fioletowymi oczami spojrzał to na Nathana to na Yelenę, której przyglądał się przed dłuższą chwilę, lecz po chwili znów zerknął na swojego właściciela, który najzwyczajniej w świecie do niego podszedł i podrapał po gardle. Urósł od ostatniego czasu gdy widział ślizgonkę, teraz to nie pisklak a dorosły osobnik, który miał już kilka metrów. Mimo to nadal był jak dziecko. W każdym razie ...
- Wejdź. - stwierdził, po czym sam podszedł do biurka i zaczął czegoś w nim szukać, zajęło mu to nawet dobrą chwilę, jednakże po chwili w jego dłoniach pojawiło się coś co przypominało wymiętą książkę, lecz nią nie było. Podał to dziewczynie. - Poznajesz? To Twoje. - stwierdził, po czym usiadł za biurkiem wyczekując jej reakcji. Był strasznie bezpośredni, wiedział o tym, ale za wszelką cenę chciał by jak najszybciej sobie przypomniała, a ten dziennik, to jedyna rzecz która mogła przywrócić jej utraconą pamięć.

Przystanęła widząc smoka. Na jej obliczu nie malował się jednak strach, wargi dziewczyny poruszyły się niemal bezgłośnie, jak dziecka, które stara się powtórzyć sobie w pamięci nowe słowo.
- Al... - szepnęła niepewnie, ale zaraz oderwała wzrok, jakby strząsając coś z siebie, wyraz jej twarzy się zmienił. Zupełnie jakby ból ustąpił, ale jej ruchy stały się też bardziej mechaniczne.
Z nieco obojętną miną spojrzała na dziennik, kręcąc głową z lekkim niezdecydowaniem, ale w końcu uśmiechnęła się grzecznie.
– Nie poznaję go, przykro mi, ale skoro Pan tak twierdzi przeczytam - odparła, podsuwając go ostrożnie w swoją stronę, jakby zaraz miał ją ugryźć. Nic się jednak nie stało.
Dziewczyna otworzyła okładkę, przeglądając zawartość. Wiele rysunków, jakieś wpisy z datami, a nawet notatki. Z jednej ze stron patrzyły na nią oczy Gabriela, ale kilka stron dalej znajdowało się o wiele więcej rysunków i wszystkie przedstawiały siedzącego za biurkiem mężczyznę. Z lekkim zawrotem głowy, Lena zerknęła na nauczyciela. Był przystojny, a w jego oczach kryło się coś znajomego, ale...
Mógł być jej wykładowcą...
Przeczytała wpis i omal się nie wywróciła, ukrywając zażenowanie pod przelotnym uśmiechem. To było jej pismo. Zamknęła dziennik, przyciskając go do siebie.
– Znaliśmy się zatem. - skwitowała, lekko przygryzając dolną wargę i odruchowo zaczynając rozglądać się po pomieszczeniu. Jej wzrok uciekał przed jego spojrzeniem, jakby bała się zobaczyć tam odpowiedź.
- Muszę chyba, zgłosić się... Z pewnością, uda nam się jeszcze o tym porozmawiać. - bąknęła, choć w istocie miała nadzieje, że nie nastąpi to za szybko.