Klasa Eliksirów

Już jedno spojrzenie na pracownię wystarczyło, by stwierdzić w jakim stopniu dyrekcja ceni sobie ów przedmiot. Przekraczając drzwi ociekającego wilgocią korytarza, nie warto się było spodziewać luksusów. W środku pomieszczenia panował półmrok, będący wynikiem niskiej tolerancji większości składników i wywarów na światło. Gdy jednak wzrok przywykł do oświetlenia, można było zauważyć znaczące różnice. Ściany były całkowicie suche, wyłożone miodowym marmurem, a z sufitu zwisały pęki suszonych ziół. Wnękę w jednej ze ścian zajmowały ciężkie regały, na których stały słoiki wypełnione ingrediencjami, poczynając od wszelkiej maści jadów, a kończąc na oczach diabłów morskich i mózgach mantikor. Przesuwne drzwi opatrzone magicznym zamkiem chroniły co cenniejsze składniki i przygotowane już eliksiry. Półtorametrowe odstępy między ławkami miały zapewnić uczniom bezpieczeństwo oraz minimum ryzyka. Na samym końcu klasy, na drewnianym podeście znajdowało się biurko profesora, wraz z magicznym kredensem zawierającym najrzadsze składniki potrzebne do uwarzenia eliksirów, a tuż obok najnowszy sprzęt laboratoryjny, na który składały się kociołki z wbudowanym destylatorem, czy identyfikacją składników. Jeśli ktoś dociekliwy przyjrzał się bliżej, po prawej stronie ukryto drzwi obłożone zaklęciami i barierami. To tam znajdował się magazyn, a w nim nie tylko gotowe eliksiry, ale i terraria z żywymi okazami niektórych stworzeń magicznych. Jedynie profesor i dwóch zaufanych członków klubu eliksirów posiadało stosowne upoważnienie by przekroczyć je bez wszczynania alarmu.